عید غدیر 91

سلام بهدادم. پاره تنم

امروز روز بعد از عید غدیر سال نود و یک هست. مامان پری اینا امروز صبح ساعت پنج بی سرو صدا برگشتند به تهران و ما خواب بودیم و باهاشون خداحافظی نکردیم. این دو روزی که پیشمون بودند خیلی خوب بود. تو که حسابی بهت خوش گذشت و میدونم الان که از خواب بیدار بشی و ببینی که خونه سرو ساکت و خلوته و هیچ کی دور و برت نیست کسل و بی حوصله میشی. اما خوب چکار میشه کرد؟ نه اونا مبتونند از کار و زندگیشون بزنند و همش پیش ما باشند و نه ما می تونیم که از کار و زندگیمون بزنیم و همش بریم تهران .

این دو روزه یاد گرفتی و پشت هم می گی نه نه نه نه خیلی کش دار وغلیظ هم میگی . این دو شب وقتی که می خواستیم بخوابیم بازم انرژی داشتی و به زور لامپ مهتابی شما رو خوابوندیم . آخه بازم توی اتاق سر وصدا می کردی و حرف می زدی و می خواستی که بازم پیش همه باشی و بازی کنی. جسابی بازیگوش شدی هااااا. از سر و کول همه بالا می رفتی و بغل همه می رفتی .

یه کار قشنگتر هم یاد گرفتی و اون اینکه صورتت رو به صورتمون نزدیک می کنی و ما رو می بوسی . به فدری ای کارت شیرین و لذت بخشه که نگوووووووووو. عاشق این کارت شدیم.

همش دو روز پیشمون بودند ها اما ببین که چه کارایی یاد گرفتی هاااااا.

الان منتظرم که بیدار بشی تا با هم بریم مرکز بهداشت تا برات تشکیل پرونده بدم . اما فعلا حسابی غرق خوابی و تلافی این دو روز مهمون داری رو داری در میاری . آخه بچه جونی ساعت یازده و نیمه نمیخوای پاشی؟

بعدش هم که باید بریم  و واکسن یک سالگیت رو بزنیم و دل تو دلم نیست. احساس می کنم که دیگه تا آخر هفته درگیر بی حالی و بی حوصله گی بعد از واکسنت باید باشم. اشکالی نداره به قول یکی از دوستام که بهم میگفت که این واکسن زدن خدمت به بچه هست و دردش، درد شیرینه و نباید غصه بخوری و برای سلامتی بچه هست و زیاد نگران نباش . اما خوب چه کار کنم که طاقت یه لحظه درد و رنج پاره تنم رو ندارم دیگه.

آرزو می کنم که همه بچه ها سلامت باشند و مادر و پدر ها از سلامتی بچه هاشون در آرامش باشند و از لحظه لحظه های بزرگ شدنشون لذت ببرند. من و بابایی هم  که از لحظه لحظه های با تو بودن تو ابرا هستیم و طاقت یه لحظه دوری تو و نگرانی و بی حوصلگیت رو نداریم. امیدواریم که واکسنت  خیلی اذیتت نکنه  و هر چی زودتر خوب بشی.