شنبه91.6.25 ...

سلام بهداد عزیزم

از اینکه بعد از گذشت چند روز شلوغ و پرکار میتونم برات بنویسم خیلی خوشحالم.

امروز صبح از شوق نوشتن برات کله سحر بیدار شدم تا تو که خوابی بتونم  برات بنویسم.

دیشب خوابت نمیومد و من هم ساعت ١١.٥ باید می رفتم که آمپول بزنم . خواستیم بگذاریمت پیش باباجون اما گفتیم شاید توی راه خوابت ببره. شربت سرما خوردگیت رو بهت دادیم و حسابی پوشوندیمت و بردیمت بیرون. اما بعد از اینکه از تزریقات برگشتیم تو هنوز بیدار بودی و به بابایی گفتم یه دو سه دور توی خیابون بگردیم تا تو به به بخوری و خوابت ببره. یه سه دوری دور خونمون زدیم تا تو خوابت برد . وقتی که آمدیم خونه هم، یه کم توی اتاق راهت بردم و خوابت سنگین شد و دیگه خوابیدی. تا الان. بماند که دو ساعت دو ساعت پا شدی و سوخت گیری کردی.

گل قشنگم هنوز سرما خوردگیت خوب نشده . بینی ات گرفته و یه تک سرفه هایی هم می کنی . حسابی پوشوندمت و کلاه سرت گذاشتم تا باد نخوری. بخاری خونه رو هم به خاطر شما روشن کردیم تا خونه هوا بگیره. هوای بیرون خیلی لطیف و خنکه. اما دیگه بعید میدونم بشه شما رو توی حیاط ببرم .

ده ماهه که صحیح و سلامت نگهت داشتم و این اولین باری هست که مریض شدی. حالا می فهمم که مامانایی که بچه هاشون مریض می شن چه حالی پیدا می کنن و می فهمم که چقدر خوب بود که توی این ده ماه همیشه صحیح و سلامت بودی. تو حتی برای واکسن هایی که زدی این قدر بی قراری و تب نکردی. پیشامده دیگه . پاییز داره میاد و اینجا هوا رو به سردیه. من باید بیشتر مراقبت باشم که ان شا الله این زمستون رو مثل سال پیش سالم سالم باشی و  یه قطره آب هم از دماغت نیاد.

هر روز که می گذره بیشتر عاشقت می شم و دوستت دارم.

امیدوارم همیشه شاد و سلامت باشی.

دوستت دارم بهدادی.